Ο ελληνικός Λυκίσκος είναι γνωστός στην Ελλάδα από αρχαιοτάτων χρόνων και χρησιμοποιούνταν από του αρχαίους Έλληνες για την παρασκευή του Ζύθου (Μπύρας), που τον θεωρούσαν βέβαια κατώτερο ποτό σε σύγκριση με τον Οίνο.

Σήμερα βέβαια η Μπύρα διαδίδεται με ρυθμούς μεγαλύτερους από τον Οίνο και έτσι η ζήτηση και κατανάλωση Λυκίσκου αυξάνει αντίστοιχα με τους ίδιους ρυθμούς.

Θεραπευτικές ιδιότητες

Στη σύγχρονη βοτανοθεραπεία ο Λυκίσκος χρησιμοποιείται από τους ειδικούς κυρίως για την αντιμετώπιση διαταραχών του νευρικού και του πεπτικού συστήματος (συμπεριλαμβανομένης και της ανορεξίας).

Έρευνες που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια τείνουν στο συμπέρασμα πως η κατανάλωση Λυκίσκου επιδρά στο κεντρικό νευρικό σύστημα – δεν είναι ένα απλό μυοχαλαρωτικό (έχει και αυτή την ιδιότητα) όπως είχαν αρχικά υποστηρίξει κάποιοι ερευνητές.

Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ο Λυκίσκος να θεωρείται αποτελεσματικός στην καταπολέμηση του άγχους, της υπερέντασης, της νευρικότητας,της κατάθλιψης και της αυπνίας. 
Ουσιαστικά ο Λυκίσκος θεωρείται πως έχει έντονα ηρεμιστικές και υπνωτικές ιδιότητες.

Το φυτό είναι αντιβιοτικό, οιστρογόνο, υπνωτικό (κατά της αϋπνίας), καταπραϋντικό και ακόμα χωνευτικό, πικρό, τονωτικό και διουρητικό. Ακόμη χρησιμοποιείται στις περιπτώσεις ανορεξίας και δυσπεψίας και θεωρείται ότι είναι κατά του καρκίνου και κατά του πριαπισμού, ενώ σε μεγάλες δόσεις είναι ναρκωτικό και αναφροδισιακό και στις κατάλληλες ιατροφαρμακευτικές δόσεις είναι σκωληκοκτόνο και καρδιοτονωτικό.

Τέλος, είναι φυτό κατά των νευρικών κινήσεων της νεύρωσης του στομάχου και κατά της κράτησης των ούρων, ο λυκίσκος χρησιμοποιείται σε βιομηχανική κλίμακα ως βακτηριοστατικό.