Ο βίσκος πρόκειται ουσιαστικά για ένα ημι-παρασιτικό φυτό, ευρέως διαδεδομένο στην Ευρώπη (ιερό για Γερμανούς και Γάλλους). Σε αρκετά μέρη της χώρας μας φύεται ως παράσιτο πάνω σε διάφορα δένδρα και ιδιαίτερα στα Έλατα. Χρήσιμο είναι ολόκληρο το φυτό εκτός από τους άσπρους καρπούς του διότι είναι τοξικοί. Ενας παλιός μύθος λέει ότι το γκι φύτρωσε για πρώτη φορά στις πατημασιές του Χριστού, όταν αυτός βάδιζε στη γη και τα αγκαθωτά φύλλα του αλλά και οι κόκκινοι καρποί του, συμβολίζουν τα μαρτύρια του Σωτήρα, λόγος για τον οποίο το γκι λέγεται και το «αγκάθι του Χριστού» σε πολλές γλώσσες της Βόρειας Ευρώπης. Πιθανότητα η σχέση με αυτούς τους μύθους ήταν ο λόγος που το γκι ονομάστηκε το «’γιο Δέντρο», όπως αναφέρεται γενικότερα από τους παλιότερους συγγραφείς. Περιέχει μία κολλώδη ουσία παρόμοια με το καουτσούκ, που δεν διαλύεται στο νερό και στο οινόπνευμα και είναι πλούσιο σε δρεψίνη και βασκίνη. Το βότανο επίσης περιέχει κολίνη και ακετυλκολίνη που έχουν υποτασική δράση, βισκοτοξίνη (καρδιενεργό πολυπεπτίδιο) και ολεϊνικό οξύ που είναι ηρεμιστικές ουσίες, ρυθμιστικές της λειτουργίας της καρδιάς και ευεργετικές στις νευρικές διαταραχές. Περιέχει επίσης ένα γλυκοζίδιο της σαπωνίνης , ισταμίνη και αντινεοπλασματικές (αντικαρκινικές) πρωτεΐνες. Το γκυ θεωρείται εξαιρετικό χαλαρωτικό και ενδείκνυται σε πολλές περιπτώσεις καταπραΰνοντας και τονώνοντας το νευρικό σύστημα. Ενεργεί απ’ ευθείας στο πνευμονογαστρικό νεύρο που επιβραδύνει τον καρδιακό ρυθμό, ενισχύοντας ταυτόχρονα τον καρδιακό μυ και διαστέλλει τα τοιχώματα των περιφερειακών τριχοειδών αγγείων. Έτσι δρα μειώνοντας την αρτηριακή πίεση του αίματος και βοηθά στα συμπτώματα της αρτηριοσκλήρωσης. Θεωρείται ότι μπορεί επίσης να βοηθήσει σε νευρική ταχυκαρδία και ότι ανακουφίζει τους πονοκεφάλους που οφείλονται στην υπέρταση.